I think whenever someone writes lyrics you write things you want to say, you want to express the words that you choose. It’s your way of seeing life. When someone writes lyrics about how amazing the woman from the shop across the road is and they need to complete them. That is the lyrics that they write and that is their music. This the way they tell you how they see things and what things mean to them. For me when I write lyrics, I always write with the same sort of stuff. These are the things I find interesting. I find the whole search for truth fascinating and it had fascinated me in whole my life. I’m forty-four now and I think that that are the things that interest me so that is what I have to express with the music.
videoJason Rebello & Sting: Walking on the moon / Roxanne
Colijn:When you started playing, you played jazz. And in five years already, you were playing with Wayne Shorter among others. Is your learning process different, from many of your colleagues? Jason:I don’t think the process is different really. I just discovered jazz and started learning it quite quickly. When I was about fifteen, my first instinct was just to go and try out what I was hearing. So I listened to records and learned so much from them. It helped me in understanding jazz, it took me a few years of doing that to get to a quite reasonable level. I did have a classical background as well, which helped. When I look back, I think the main thing was that if I spend this time learning stuff by hearing, and understanding what was going on, it would be a good use to me. I encourage that by teaching nowadays, It’s a very useful approach to learn about music, I think.
videoJason Rebello: NEW ALBUM – ANYTHING BUT LOOK
The main thing for me is this new album, that I finance myself so there is not a big record label. But there is a little thing about music that I think about musicians nowadays, we sort of let ourselves become victims of the internet and technology. We’ve got to the point where it’s much harder for musicians to make money. Especially to CD’s and recordings. Some people think music must be free for everyone, but that hasn’t really worked out well for musicians. I am actually selling my CD directly from my home. Because I believe that people who listen to music kind of do want to support musicians but it seems that there is no direct way to do that. So I’m sort of hoping that there will be people out there looking for music and that the people who listen to music realise that it’s fine to pay money for music. And no one minds paying money for a cup of coffee. I think if people realise that musicians need to live and a living to then they’ll be happy to support them. I’m selling my CD on my website and I also sign them. Go to: http://www.jasonrebello.co.uk and order Jasons CD “Anything but look” !! 🙂
videoJason Rebello: NEW ALBUM – ANYTHING BUT LOOK
Colijn: I noticed with my students that when I try to encourage them to practise slow, they reply often that it’s too slow for them and that they cannot feel the pulse anymore. Apparently for them it kind of goes away.
Jason: It’s interesting isn’t it, because it’s sort of counter intuitive. Because you think if I’m practising something slowly it’s going to take me longer to learn it, and if I practise it fast it will be quicker. Anyone that has done a lot of practise realise that it’s the other way around. The slow practise is quicker. It sort of feels like that there’s not enough happening, when you slow down. For a lot of people it’s almost a bit uncomfortable, because you can feel like not really practising. Doing it slowly and relaxed almost seems too easy, and it doesn’t seem to make things happening. Which I certainly find not true. If you eventually speed it up, it will be solid because you’ve prepared it well. We want to find the way to improve as much as we can and as fast as we can. I guess the trick is finding the thing that makes you perform at your full potential.
For the complete interview, become a member of Colijn Buis Music!
Ik denk dat wanneer iemand een bepaalde tekst schrijft, schrijf je dingen die je eigenlijk had willen zeggen. Je wil de woorden op een bepaalde manier overbrengen die je kiest. Het is jouw visie op het leven. Als iemand schrijft over hoe geweldig de vrouw in de winkel aan de overkant van de straat is, dan is dat zijn verhaal en zijn muziek. Dit is de manier waarop zij dingen vertellen over hoe ze over iets denken en wat verschillende dingen voor hun betekenen. Voor mij, als ik tekst aan het schrijven ben, dan gebruik ik vaak hetzelfde. Dat zijn dan de dingen die voor mij interessant zijn. Ik vind het zoeken naar de waarheid fascinerend en dat heeft het al mijn hele leven. Ik ben nu vierenveertig en ik denk dat dat de dingen zijn die ik met mijn muziek wil overbrengen.
videoJason Rebello & Sting: Walking on the moon / Roxanne
Colijn: Toen je begon met muziek maken, speelde je Jazz. Al na vijf jaar speelde je onder andere samen met Wayne Shorter. Is jouw leerproces anders dan dat van je collega’s? Jason: Eh, ik denk niet dat mijn proces echt anders is. Jazzmuziek sprak mij erg aan en ik leerde het heel snel. Toen ik ongeveer vijftien was, was mijn instinct om te luisteren en dat proberen na te spelen. Dus ik luisterde naar nummers en leerde daar erg veel van. Het hielp mij jazzmuziek te begrijpen, het duurde een paar jaar voordat ik op een redelijk niveau was. Ik had wel een klassieke achtergrond, dat hielp mij ook wel. Nu ik terugkijk, denk ik dat het belangrijkste was dat ik veel tijd besteedde aan het luisteren van nummers. Zo begreep ik wat ze aan het doen waren, en dat was erg handig voor mij. Ik moedig dat aan bij het leren van tegenwoordig. Het is erg nuttige benadering om te leren over muziek, denk ik.
videoJason Rebello: NEW ALBUM – ANYTHING BUT LOOK
Het belangrijkste voor mij is nu mijn nieuwe album. Zonder groot platenlabel, maar er is iets in de muziekwereld dat muzikanten zich soort van laten gebruiken door het internet en de technologie van tegenwoordig. We zijn op het punt gekomen waar het veel moeilijker is voor muzikanten om geld te verdienen, en vooral aan CD’s en opnames. Sommige mensen denken dat muziek gratis moet zijn voor iedereen, maar dat werkt niet zo goed voor de muzikanten zelf. Ik verkoop mijn CD vanuit huis, want ik geloof dat mensen die muziek luisteren graag de muzikant willen steunen maar er is niet echt een directe manier om dat te doen. Dus ik hoop dat er mensen zijn die opzoek zijn naar muziek en dat de mensen die muziek luisteren zich realiseren dat betalen voor muziek niet erg is. Niemand vind het erg om te betalen voor een kop koffie. Ik denk dat mensen zich wel realiseren dat muzikanten ook geld nodig hebben om te leven en dan zijn ze blij om die muzikanten te helpen. Ik verkoop mijn CD op mijn website de CD is ook gesigneerd. Ga naar: http://www.jasonrebello.co.uk en koop Jason’s CD “Anything but look”
videoJason Rebello: NEW ALBUM – ANYTHING BUT LOOK
Colijn: Het valt mij op wanneer ik mijn studenten aanmoedig om juist langzaam te studeren dat ze vinden dat het dan te langzaam voor hen gaat en dat ze het ritme dan niet goed voelen. Zelf heb ik dat helemaal niet. Maar blijkbaar is dat voor hen anders. Jason: Dat is best interessant, want de meesten denken dat het oefenen langer duurt als je het rustig doet. Maar iemand die erg veel geoefend heeft, realiseert zich dat snel oefenen helemaal niet sneller hoeft te zijn. De rustige aanpak is uiteindelijk sneller. Soms voelt het alsof er niet genoeg gebeurt als je het langzaam doet, voor sommigen is het zelfs ongemakkelijk. Het kan namelijk voelen alsof je niet echt aan het oefenen bent. Soms lijkt de langzame aanpak té eenvoudig voor je, en het lijkt erop alsof er niets gebeurt. Dat is iets waar ik het niet mee eens ben. Als je uiteindelijk sneller gaat, gaat het wel goed. We willen de weg vinden die ons helpt te verbeteren, maar het moet ook snel gaan. Ik denk dat het goed is als je zoekt naar een manier waardoor je het beste kunt performen.
Voor het complete interview, word lid van Colijn Buis Music!
NU na hun geruchtmakende optredens een week lang tijdens de Margriet Winterfair:
Op 28 december komt koor Vrouwe IJsselstein Swingt met hun succesvolle wintershow Swinguin! naar Theater aan de Slinger in Houten.
Een deel van de nummers wordt begeleid door Colijn aan de vleugel.
In een poollandschap vermaken pinguïns zich met sneeuwballen en glijbanen en ook de kleine pinguïnnetjes zijn van de partij. Maar, ook als je meer van warme haardvuren houdt in barre winterse tijden, kom je in deze show aan je trekken.
Zin in een gezellige middag voor de hele familie, vol mooie, leuke en vrolijke muziek in wintersfeer? Koop dan kaarten voor deze bruisende wintershow via de website van het Theater.
P.s. ben je enthousiast over de muziek maar lukt het je niet om de 28e december te komen? Kijk dan hieronder voor de andere speeldata:
Brent Fischer Grammy-winnend producent, componist en arrangeur
Dirigent van de Clare Fischer Bands
Video: Elvis Costello and The Roots with The Brent Fischer Orchestra
Welke dingen zijn voor jou belangrijk op dit moment?
Het eerste waar ik aan denk is het voortzetten van de tradities die mijn vader bedacht- en ik denk dat hij één van de eerste mensen was deze – ik zie ze nu als muzikale tradities – bedacht. Ze bestaan sinds hij begon met schrijven in zijn tienerjaren, dus dat is nu zo’n 75 of 80 jaar geleden. Veel van deze concepten worden niet echt gebruikt door veel mensen. De twee belangrijkste punten van Clare Fischer stijl: ten eerste de zeer ongewone harmonische woordenschat die ik vergelijk met die van een begenadigd schrijver. De meeste mensen gaan door het leven met alleen hun moedertaal, en ze leren ongeveer 3000 woorden in hun eigen taal, welke taal dit ook is. Gemiddeld hebben mensen een woordenschat tussen de 2000 en 3000 woorden van woorden die je dagelijks gebruikt, maar soms lees je een boek geschreven door een heel goede schrijver, en dan kom je woorden tegen die je misschien al jaren niet hebt gebruikt, of misschien nog nooit hebt gezien. Soms kun je afleiden wat ze betekenen, door de zin waarin ze gebruikt worden, misschien moet je er een woordenboek bij zoeken. Als je eenmaal de volle betekenis van dat woord begrijpt, begrijp je ook waarom het de perfecte keuze was in die zin. Het is een subtiliteit in de betekenis van de zin die niet op een andere manier kan worden overgebracht. Zo is het ook met het werk van mijn vader. Er zit daar een harmonische woordenschat in die samensmelt met verschillende bronnen. Op sommige punten was het de studie naar alle historische componisten die voor hem kwamen, van Bach tot Bartók, en van Stravinsky tot Sjostakovitsj, en later Dutilleux. In de jaren 70 of 80 werd hij zich bewust van Dutilleux, maar dat is ook gemengd met alle jazz-training die hij had, en vooral veel van de ‘in de straat opgeleide’ muzikanten die eigenlijk niet wisten wat ze deden, maar speelde wat ze goed vonden klinken. In veel gevallen waren er veel zogenaamde ‘fouten’ – die in de moderne muziektheorie als ‘fout’ gezien worden – de dingen die leraren fout rekenen als je die zou schrijven, hij had een manier gevonden om dat allemaal samen te nemen en te combineren met zijn kennis van wat Stravinsky, Sjostakovitsj en Bartók hebben gedaan, en om een manier te vinden om een diepere manier te creëren aan die hele muzikale woordenschat daar. Dus het is bijna alsof hij woorden heeft toegevoegd aan de taal van de muziek. Dus dat is het eerste punt: het harmonische vocabulaire, wat niet echt bestaat in veel van de werken van andere componisten.
Ik werd verrast toen ik in Brazilië was door een heel goede componist, hij speelde ook tijdens het festival. Hij had een geweldige band en terwijl ik luisterde merkte ik op dat hij naar mijn vaders werk geluisterd moest hebben. Naderhand ben ik met hem gaan praten, en vertelde hij mij dat hij inderdaad een groot fan is van mijn vader. Ik heb specifieke harmonische ‘woorden’ gehoord die ik nergens anders kan vinden, behalve in het werk van Clare Fischer, dus dat is het eerste kenmerk.
Het tweede kenmerk is het ongewone orkestrale begrip, wanneer je al de instrumentele kleuren combineert.
Ook later in zijn leven toen hij begon met elektronische geluiden te combineren, synthesizers enzo, maar altijd op een orkestrale manier. Laten we het zo zeggen, hij heeft nog nooit het geluid van een orkestraal instrument vervangen door het geluid van een synthesizer. Het is alleen een toevoeging om het stuk meer kleur te geven. Hij hield van het speciale geluid, hij vond het fascinerend klinken met de andere instrumenten waarvoor hij schreef – dus een ongebruikelijk instrumentaal besef, om interessante combinaties vinden van instrumenten.
Video: Bachi – Clare Fischer
Op de middelbare school leerde hij al hoe hij alle orkest-instrumenten moest bespelen. Hij ruilde harmonielessen van zijn leraar voor het zijn van het ‘overal inzetbare’ bandlid. Elke keer als de docent iemand nodig had voor een bepaald instrument, en er was niemand die dit kon spelen, vroeg hij mijn vader. Hij gaf mijn vader dan gewoon het instrument, de bladmuziek en de muziek. Mijn vader ging daarna naar huis en zocht uit hoe hij dit instrument moest bespelen zodat er goed geluid uit kwam, en hij in staat was om de ontbrekende partij bij een concert te bespelen. Dus dat was van onschatbare waarde voor orkestratie.
Video: Clare Fischer Latin Jazz Big Band at Typhoon Restaurant, Santa Monica
Het is te horen in veel verschillende unieke combinaties die hij bedacht. De meest recente staat op ons nieuwe album “Music for Strings, Percussion and the rest”, in zijn stuk “Miniature” voor slagwerk ensemble, toetsenisten en strijkorkest. Het is gewoon een prachtige combinatie, en het zou kunnen dat er mensen zijn die die combinatie eerder hebben gebruikt, maar niet dat ik weet, waar de muziek toegankelijk is voor meer mensen dan alleen puur die van het avant garde klassieke muziek genre.
Ten eerste – en dit is iets wat ik me erg vroeg realiseerde toen ik studeerde als slagwerker – je kunt geen slagwerk-stukken vinden van voor de twintigste eeuw. Alle percussie was.. bijzaak voor alle componisten voor de 20e eeuw. Pas in die tijd werd het echt geïntegreerd in composities. Percussieinstrumenten hadden hun eigen rol en ‘hielden stand’ tegen de muzikale ideeën die werden gespeeld door de andere orkestinstrumenten. Dit specifieke stuk is geschreven in die tijd, het is geschreven eind 20ste eeuw, maar omdat het in die tijd is geschreven betekent het niet meteen dat het hetzelfde is als alle andere componisten in die tijd. Wat zij deden kun je zien als het opnieuw uitvinden van het wiel. Zo van: laten we alles bekijken wat de geschiedenis heeft gedaan tot op dit punt, en omdat het al is gedaan wil je het niet nog een keer doen. Laten we gewoon het wiel opnieuw uitvinden en zo avantgarde zijn als we kunnen, en dat is wat er gebeurde. Een reine kwint werd vervangen door tritonussen, octaaf werd vervangen door kleine nones, dan krijg je dus een hele reeks van dit compositorische genre waar eigenlijk de minst wenselijke intervalrelaties waren toegepast als ‘harmonische verhoudingen’.
In de 300 of 400 jaar van laten we zeggen de moderne ontwikkeling van de muziek, heeft zich een soort systeem ontwikkeld van onze tonaliteit. Dat wordt dan ‘vervangen’, maar dan klinkt het allemaal weer hetzelfde, want bijna elk octaaf word vervangen door een kleine none. Nu heb je alleen een groepje kleine nones bij elkaar zitten, en voor mij ontbreekt dat aan creativiteit. Je hebt namelijk net alleen één set vervangen door een ander. Wat ik leuk vind aan wat mijn vader heeft gedaan, is een vergróting van de woordenschat in plaats van het afwijzen ervan. Het is net alsof wat hij deed was: het opnemen van niet alleen de woorden die bij een bepaalde taal horen – in dit geval is de taal muziek – maar ook alle dialecten (‘slang’).
Als mijn vader schrijver was geweest, dan zou hij termen gebruiken die mensen gebruikte in de jaren 20 of 80, maar ook modern dialect – en zo is zijn muziek. Hij heeft kennis van al die dingen, en zo heb je dus een stuk wat hij ongeveer twintig jaar geleden schreef voor één van onze vocale albums “Baroque”, en het begin klinkt heel erg als een Bach-contrapuntstuk. Het verschil is dat het is geschreven is in 7/4 in plaats van 3/4 of 4/4 of een andere gebruikelijke maatsoort. In het lied gaan we door een verscheidenheid van verschillende ritmische stijlen: We beginnen met een soort 7/4 rock, uiteindelijk gaan we over in zeven. Basa in zeven en de Afrikaanse Cubaanse Mambo in zeven, Swing in zeven, uiteindelijke komen we bij het oorspronkelijke, en eindigt het stuk met slechts een A capella koor met een soort van Bach-sfeer. Dus hier is bijna 400 jaar muzikale ervaring verwerkt in één stuk.
Dit is het stuk dat ‘Baroque’ heet, toch?
Ja, het heet Baroque en het staat op het album Rockin ‘In Rythm dat uitkwam in 1997. Het was het twee-na-laatste vocale album dat we maakte. Ik heb plannen voor nog één. Er zal er nog één komen en we gaan gebruik maken van bestaande keyboard tracks, die ik heb opgenomen voordat mijn vader overleed. Zo krijg ik dus een kans om dit ergens in de toekomst te verwezenlijken. Ik moet alleen zien uit te vinden waar het in mijn schema past.
Het beroemde door Clare Fischer geschreven lied “Morning” adembenemend gearrangeerd voor 4 zangers:
Wat zijn jouw twee favoriete akkoorden op dit moment?
Dat is een erg interessante vraag, want ik kan niet zeggen dat er één akkoord is wat eruit springt voor mij; in de eerste plaats denk ik niet in ‘akkoorden’, ik denk in ‘voicings’. Veel voicings die ik gebruik zijn moeilijk te noteren in akkoordsymbolen. Eentje die ik erg leuk vind en ook regelmatig gebruik de laatste tijd, is een 9-akkoord met sus4, maar de terts zit nog steeds in het akkoord in de vorm van een 10. Met andere woorden, als van beneden naar boven kijkt dan zou je eerst een C spelen, dan een F, een Bb, een D, en dan een E. Daarboven kun je ook nog een G of een A zetten. Dit soort harmonie is het ‘broertje’ van een idee wat ook bijna uniek toe te schrijven is aan mijn vader, en dat is een ‘echt’ 11-akkoord. Veel mensen schrijven C11, maar wat ze eigenlijk bedoelen, en wat je hoort, is een G-mineur 7 over C. Met andere woorden, ze laten de E eruit. Ze vinden het idee van de C, E, G, Bb, D, F niet leuk. De kleine none – terwijl het het favoriete interval is van de avant-garde mensen, is het nog steeds niet het favoriete interval van de mainstream bevolking. We proberen dit te gebruiken op een manier die muzikaal genoeg is. En het is ook niet ‘alleen maar het spelen van het akkoord, omdat het ‘cool’ klinkt’. Het hoe je aankomt bij dat akkoord en hoe je het weer verlaat met een soepele stemvoering. Die twee akkoorden zijn erg interessant voor mij, en ik heb ze veel gebruikt in mijn werk, en zal dat ook blijven doen. Het andere akkoord wat ik erg interessant vind hoorde ik ook voor het eerst van mijn vader. Ik heb het ook gehoord door andere componisten, en dat: je neemt een 7- of 9-akkoord, en speelt het boven een basnoot die een kwint lager is. Als je een C7 of een C9 zou gebruiken, dan zou je een F in de bas hebben – en als je deze noten zou opstapelen in tertsen klinkt het niet zo geweldig. In het algemeen was tertiaire harmonie niet een favoriet van mijn vader en mij. Wij hebben liever voicings met gemengde intervallen binnenin, maar als je een andere inversie of voicing van een C7 of een C9 akkoord gebruikt, word het ofwel een open structuur, of een gesloten ligging van een of andere inversie. Zonder gewoon een tertsenstapeling boven die F basnoot. Het is een erg interessant geluid wat je dan hebt in principe. Als we het zouden tellen boven de F, de F die je hebt is het een F majeur 9 sus4. Dus Fsus4maj9, of F sus 9 maj 7. Nu is dit weer een van die dingen waar de bestaande Jazz harmonische theorie niet echt werkt voor wat wij doen. Maar we doen het toch. Dus dat zijn er twee.
Video: Clare Fischer and Salsa Picante – Como Come!
Wat zijn jouw vijf favoriete akkoorden allertijden?
Het is moeilijk om die vraag te beantwoorden, maar ik moet zeggen dat ik het interessant vind, omdat mijn vader mij geïnteresseerd maakte voor gestapelde harmonieën – net als harmoniseren, want ik hou van het idee om melodieën te harmoniseren in vijf of zes stemmen. Een vraag die studenten mij vaak stellen is; Hoe harmoniseer je een melodie in een vijf- of zes-stemmige harmonie? Vooral als we het hebben over een toonladder, die maar zeven noten heeft. Het antwoord is dat je het pan-diatonisch of polytonaal doet. Als zes van de zeven noten in de toonladder zitten is het technisch niet helemaal pan-diatonisch; dan krijg je te maken met pandiatoniek of bijna-pandiatoniek. Als je een melodie harmoniseert in een zesstemmige harmonie, en je behandelt het diatonisch of pandiatonisch, of bijna-pandiatonisch. Dat betekent dat elk akkoord wat je speelt, om die melodie mee te harmoniseren, bijna elke noot van de toonladder bevat. Het wordt lastig wanneer je probeert om die ene ontbrekende noot in de zesstemmige akkoord verschillend te laten zijn van de noot die ontbrak in het voorgaande akkoord. Dat is hoe je het gevarieerd maakt. Anders klinkt het alsof je steeds hetzelfde akkoord in een andere ligging speelt. Met polytonaliteit liggen de grenzen open. Dit omdat je zo een tienstemmmige harmonie kunt krijgen, zonder te klinken als een cluster. Als je het akkoord verspreidt over 3 of 4 octaven, kun je zelfs een 12-stemmig akkoord krijgen. Ik heb twaalf-stemmige akkoorden ook gebruikt: de laatste twee akkoorden in het 9e deel van mijn arrangementen van “De Schilderijententoonstelling”, vlak voor de drumsolo. Ik gebruikte drie gestapelde volledige verminderde 7 akkoorden, een groot septiem uit elkaar, en daarna heb ik vier gestapelde drieklanken – ook een groot septiem uit elkaar. Dat is interessant want het in harmonie in tertsen, maar in plaats van het herhalen van de noten een octaaf hoger, doe je dit op een groot septiem-afstand. Door dat te doen, en ook omdat het verspreid is over een aantal octaven, klinkt het niet dun, het is zelfs erg dik. Ik denk niet dat het op het punt komt waar het net zo klinkt als atonaliteit, dus zodoende geeft polytonaliteit je veel ruimte om te experimenteren met 7, 8 of 9-stemmige harmonieën. Natuurlijk wordt het moeilijker met elke noot die je toevoegt, om verder te gaan met het volgende akkoord. Als je te maken hebt met driestemmige harmonieën is het heel makkelijk om een geschikte voicing van het volgende akkoord te vinden. Als je vier stemmen inzet is het niet twee keer zo moeilijk, maar is het tien keer zo moeilijk. Met vijf stemmen is het weer tien keer zo moeilijk, omdat je tien keer zoveel keuzes hebt op een bepaalde manier – okee, misschien niet tien keer zoveel, maar je ziet wat ik bedoel. De opties zullen exponentieel toenemen wanneer je te maken krijgt met deze vorm van harmonie. Dat is een algemeen antwoord op een specifieke vraag.
Wat mijn favoriete akkoorden allertijden zijn? Ze zijn pan-diatonisch, en polytonaal, diegenen die worden gebruikt op een zeer creatieve manier. Ik kan je een akkoord vertellen dat er voor mij altijd uit sprong. Het is het laatste akkoord in mijn vader’s nummer “Minor Sights”.
Hij maakt gebruik van een erg mooie voicing van een majeur 9-akkoord in dat nummer. Helemaal aan het eind speelt hij een G majeur 9, maar dan slaat hij een Eb aan in de bas. Als je dat probeert uit te schrijven, als je dat akkoord een symbool wilt geven: Eb is de bas, het wordt een Eb majeur 7 min 5 plus 5 plus 9. Dat is nog steeds op te schrijven volgens de gangbare theorie. Zal je echter praktisch gezien krijgen waar je naar zoekt? Zet die bladmuziek maar neer voor een willekeurige keyboardspeler en vraag hem om het te spelen. Mijn ervaring is wanneer ik zulke symbolen voor een willekeurige keyboardspeler neerzet dat ze alle extensies eruit halen, die ze niet begrijpen, wanneer ze het nooit eerder zo gezien hebben. Ik kan me herinneren dat ik zo vaak iets opschreef, wat ik beschouwde als een simpel basis-akkoord. Bijvoorbeeld, een C majeur7 met een +5 en een +9. Voor mij is dat een heel natuurlijk geluid. Dan komen ze naar de big band en zien dat akkoord, maar ze spelen niet de +9. Een Cmajeur7 met een +5 hebben ze eerder gezien, maar nog nooit +5 én een +9. Ze zullen het dus niet spelen zoals hij het deed. Nogmaals, het is niet echt het akkoord symbool zelf, maar dat G majeur 9 akkoord over Eb – de manier waarop hij de voicing neerlegde, precies in dat bereik waar hij het gebruikte – het is gewoon een briljant akkoord. Ook de laatste vijf akkoorden van het nummer. Helaas heb ik al een poosje niet meer naar die partituur gekeken, ik kan je dus niet precies zeggen wat daar gebeurt. Het is gewoon een zeer ongebruikelijke combinatie van akkoorden. Een erg ongebruikelijke harmonische beweging. Er is nergens een II-V-I in te te vinden, maar het is prachtig. Dit zijn de dingen waar ik graag naar luister. Maar soms is het wel moeilijk om andere mensen er naar te laten luisteren, als hun oren niet goed zijn getraind of als ze niet genoeg transcriptie hebben gedaan. Er was 1 man die naar 1 akkoord luisterde, en zei ‘Wow, dat is zo dik, wat is dat? Een verminderd akkoord?’ Het klinkt niet als een majeur akkoord, het klinkt niet als een mineur akkoord, dus dan moet het wel een verminderd akkoord zijn, dacht hij. Dat is tot hoever zijn kennis ging – dus toen ik het akkoord voor hem speelde, en uitlegde wat het precies was, keek hij me aan alsof ik een alien was van een andere planeet. Met zo’n blik van: “Waar kom jij vandaan?” Mijn vader had een prachtige uitdrukking die hij gebruikte: “Voor hen die het niet begrijpen, zal geen enkele hoeveelheid van uitleg voldoende zijn” 😉 Als docent probeer ik het toch, maar ik probeer het met de mensen die het wel begrijpen – die een gave of vermogen laten zien, waarmee ik als leraar kan werken. Om hun kennis uit te breiden, in sommige gevallen gaat het niet eens over mensen die ik zie als studenten, mensen die misschien zelfs wel ouder zijn dan dat ik ben, of hun eigen prestaties in de muziek industrie al geleverd hebben. Ik geef ze iets anders om over na te denken – dat vind ik altijd heel leuk, om het te uit te kunnen leggen, en dan die blik in hun ogen te zien – net als in cartoons, waar een lampje verschijnt – ze hebben dan zoiets van ‘Wauw ja, dat is een nieuw idee, ik ga dat gebruiken.’ En op die manier ervaar ik dat ik kan helpen om deze ideeën verder te verspreiden, die ik aan mijn vader toeschrijf, en aan bijna niemand anders.
Ik weet zeker – ik ben geen muziek historicus – ik weet zeker dat als je goed genoeg zoekt je ook anderen kan vinden die het gebruiken -door de combinatie van al deze ideeën samen, op een manier waarop ze bij elkaar passen, dat ze een element van creativiteit krijgen. Ook de eenvoud van de logica die je kent in dit akkoord, want dit akkoord is niet een hoop ingewikkelde dingen bij elkaar, het heeft een zeer eenvoudige logica, die voor mij perfect zinvol is. Er is een stuk wat ik ooit had ontdekt, wat mijn vader net geschreven had – hij had een vocal score geschreven voor één van zijn originele composities. Dit stuk was al uitgebracht met de Latin Jazz Group, en we hadden het al uitgebracht met het Clarinet Choir. We hadden dus al twee verschillende arrangementen, en dit was nu de derde die ik had gevonden. Hoewel er geen ritmesectie-partijen bij waren, het was alleen den zang. Ik merkte wel dat de melodie min of meer hetzelfde was, hij had een paar elementen veranderd: een deel van de harmonieën, een klein beetje van de structuur, maar het was in wezen intact. Behalve het middelste gedeelte, het ontwikkelings-gedeelte, was heel anders dan de andere twee arrangementen. Ik moest hier de akkoordsymbolen uit afleiden – ik moest er achter komen wat hij dacht, zodat ik een begeleiding voor de band kon maken om mee te spelen met de zangers. Toen ik het aan de zangers liet zien, weet je wat ze me vroegen? ‘Welke akkoorden zijn dit?’, ‘Wat zijn we hier aan het zingen, want we hebben niks waarmee we het kunnen vergelijken.’, ‘Alles wat ik doe is het zingen van de noten die op papier staan, maar ik snap niet hoe het erin past’, ‘Kijk jij eens, kun jij mij vertellen wat dit is?’ en ik zei ja: Hij had een D9 akkoord maar dan twee octaven hoger was er een majeur 7. Het is bijna alsof hij een A drieklank over het D7 akkoord heen had. Maar je weet: als je er naar kijkt, dat er geen basnoot is. Alle zesstemmige harmonieën bevatten géén basnoot. Het waren allemaal harmonie-noten, voor mij was het volkomen logisch, want ik had een idee waarom hij het op die manier gedaan zou hebben. Het was eigenlijk heel simpel. De basis was gewoon II-V-I-VI. Hoe alledaags is dat? Zelfs toen ik hem vertelde wat die basis was, was het gewoon zo simpel als een II-V-I-VI progressie, maar alle extensies daarboven om het polytonaal te krijgen is voor veel mensen best ingewikkeld. Ze moesten dus de studio in en alleen de noten zingen op de basis van de referentiepagina die ze in hun hand hadden – in plaats van echt te begrijpen waarom hun noten in de harmonie pasten. Dat was een interessante ervaring, maar we deden het. We hebben het voor elkaar gekregen!
Welk nummer was dat?
Panpipe dance van het vocale album “Sometimes Instruments”.
¡Ritmo! door de Clare Fischer Latin Jazz Big Band won de Grammy Award voor Beste Latin Jazz Album 2013:
Voor het complete interview, en om nog veel meer geweldige muziek te horen, neem een abonnement op het Colijn Buis ONLINE MUSIC MAGAZINE
Voor alle muziek van Clare en Brent Fischer, en ook de verkrijgbare bladmuziek (!), zie: http://www.clarefischer.com
Brent Fischer Grammy®-winning Producer, Composer, Arranger
Director of the Clare Fischer Bands
Video: Elvis Costello and The Roots with The Brent Fischer Orchestra
What would you find important to shed light on?
The first thing that comes to mind is to carry on the traditions that my father conceived of, and I think he was one of the first people to conceive these types of –I refer to them as- musical traditions. They’ve been around since he started writing when he was in his teens, so that is a long time now 75 or 80 years. A lot of these concepts aren’t really used by many people. The two main hallmarks of Clare Fischer style: one was the very uncommon harmonic vocabulary which I enliken to a gifted writer – someone who writes books. Most people go through their lives speaking their native language, and they’ll learn about 3000 words in their native language, whatever language that is. Average people learn 2000 to 3000 words of a working vocabulary. Words that you would use on a monthly basis as you live you life. Every once in a while you would read a book by a really good writer, and you come across these words that you either haven’t seen for a long time since you were in high school or or you can guess what they mean by the prefix or the suffix, or if you know the way the word is formulated you can guess what it means.
You might need to go to the dictionary to look it up, but once you understand the full meaning of that word, you see why it was the perfect choice for that sentences to convey that subtle shade of meaning that cannot be conveyed in any other way, or is a more creative way to convey that meaning. So it is with my father’s writing, there is a harmonical vocabulary there that was an amalgamation of a lot of different sources. In some points it was the study of all the historical composers that came before him from Bach on up to Bartók, Stravinsky and Shostakovich, and even beyond that Dutilleux later on in his life. He became aware of Dutilleux in the seventies or the eigthies, but that’s also mixed with all the jazz training that he had, and especially a lot of these street educated musicians who didn’t really know what they were doing, they were just kindof playing with what sounded good to them. In a lot of cases there where a lot of so called ‘mistakes’ – that in modern music theory are considered mistakes, or things that teachers might mark you wrong for if you were to write something like that, but he found a way to put all of these together and combine it with his knowledge of what Stravinsky, Shostakovich and Bartók have been doing, and to find a way to make sense out of it and to create a deeper use for all of the vocabulary there. So it’s almost like he has added words to the language of music. So that’s the first part of the harmonic vocabulary, which is not really existent in a lot of other composers’ work.
Well I got surprised when I was down in Brazil. I met a really fine composer down there, he was also playing during the festival, he had a great band and I noticed in his work that he must have listened to my father. I talked to him and he said he was a big fan of my father, he still is. Because I hear, I’ve heared specific harmonic words, that to me, I don’t find anywhere else except for in the writing of Clare Fischer. So that is the first hallmark.
The second hallmark is the unusual orchestrational sense where you combine these instrumental colors, and even later in his life when he got to the point to combine electronic sounds, synthesizer patches, things like that. But always in an orchestrational sense. He never used a synthesizer sound to replace an orchestral instrument, but as a color to add to a piece just because he liked that particular sound. He liked the way it blended with whatever else he was writing for, so an unusual instrumental sense of finding interesting combinations of players for instruments.
Video: Bachi – Clare Fischer
He had learned how to play all these orchestral instruments when he was in high school. He traded harmony lessons, free harmony lessons from his highschool teacher for being the all purpose band member. When he was there any instrument that the teacher needed for a song, or for a concert he would just give my father the instrument, the fingering chart, and the music. My father would go home and learn how to play the instrument, and get a good sound out of it, and be able to play that part in a concert. So that was invaluable for orchestration.
Video: Clare Fischer Latin Jazz Big Band at Typhoon Restaurant, Santa Monica
It shows up in all the unique combinations that he came up with. The most recent comes from our latest album: “Music for strings, percussion and the rest”, in his piece “Miniature” which is for percussion ensemble, keyboards and string orchestra. It’s just a wonderful combination and I’m sure there are people who have used that combination before, but not that I’ve heared, where its writing is accessible to those beyond the room of the purely avant garde classical music genre. First of all you don’t hear any – and this is something I found out very early when I was getting my percussion degree – you don’t find any works for percussion before the twentieth century. All percussion was.. an after thought for all the composers up till the twentieth century. It was only then that they started to get integrated into compositional ideas. You have percussion instruments that were holding their own against the musical ideas that were being played by some of the other orchestral instruments, but this one particualr piece “Miniature” I feel is in that style, but just because it was written in the late twentieth century, doesn’t mean that it had to be a lot like what other late twentieth century composers were doing really. Just trying to reinvent the wheel. Like: let’s take everything that history has done upto this point, because well.. it’s been done, you don’t wanna do it anymore. Let’s just reinvent the wheel and be this complete avant garde and as eclectic as we can, and what ended up happening was perfect fifths became replaced by tritones, octaves became replaced by minor ninths, so then you get this whole series of compositional genre where actually the least desireable intervallic relationships were ‘harmonic relationships’. Of all the music preceeding in 300 years or 400 years, since we had the development of our tonalities system. That’s then replaced, but then it all sounds the same again, because almost every octave is replaced with a minor ninth, now you just have a bunch of minor ninths hanging around. To me it’s still kindof lacking creativity, because you’ve just replaced one set of vocabulary for another. What I like about what my father has done, is increase the vocabulary rather than an abandonment. It’s almost like what he’s doing is incorporating not just all the words that are coming on to you by a particular language – because in this case the language is music – but all the slang too. If he were still a writer he would use terms that people where using in the 1920’s or 1980’s, as well as modern slang and so it is in music. He’s got that knowledge of all this stuff and so you have for instance a piece that he wrote about 20 years ago for one of our vocal albums called “Baroque” and it starts off sounding very much like a Bach counterpoint piece. The difference is that it’s written in seven instead of three or four or one of the other common meters. And then within that song I’m happy to say I had a small part in him coming up with his idea. In that song we go through a variety of different rhythmic styles. We start with a sort of seven/four rock feel, we go straight ahead into swing also in seven, and then we come back to the original feel and then finally the piece ends up with just an accapella choir singing this again very contrapuntal sounding, with Bach overtones. So here is something that incorporates nearly 400 years of musical expertise into one piece.
So this is the Baroque piece, right?
Yeah, it’s called Baroque, it was on the album “Rockin’ In Rhythm” (1997) which was the second to last vocal album that we did as of yet. I have plans for another one. There will be another one and we’ll be using existing keyboard tracks that I recorded before he passed away. So we will get a chance to do that at some point in the future. I have to figure out where to fit it in the schedule.
The famous Clare Fischer song “Morning” in a stunning arrangement for voices:
What are your two favorite chords at the moment?
That’s a very interesting question, because I can’t say that there is any chord that jumps out to me, and first of all I don’t think in terms of chords, I think in terms of voicings. So a lot of voicings that I may use are difficult to put into chord symbols. One that I like and have been using a lot recently is an ninth chord with a fourth added, but the third is still in the chord in the form of a ten. So in other words, if you were reading from the bottom up, you would play a C, then an F, a B-flat, a D, and then E. Then on top of that you could put a G or an A. That type of harmony is the ‘sister chord’ of an idea that I also find is almost uniquely attributeable to my father, and that is a true eleventh chord. A lot of people write C11, what they really mean and what you hear is an G-minor 7 over C. In other words they leave out the E-natural. They don’t like the idea of the C, E, G, B-flat, D & F. Again the minor ninth – again that favorite interval of the avant garde people is still not the favorite interval of the rest of the mainsteam population. We are trying to use this here in a way that is musical enough, and remember it’s not just playing the chord because it sounds cool. It’s how you arrive at that chord an how you leave that chord for smooth voice leading. Those two chords are very interesting to me and I’ve used them a lot in my writing, and will continue to do so. The other one which is also a very interesting idea which I first heared from my father. I have heared it used by other composers and that’s taking a seventh or a ninth chord and placing it over a base note that is a fifth lower. So if you were to for instant using a C7 or a C9 you’d have an F in the base and if you just stack the notes in thirds it doesn’t sound that great. It was a matter of fact, let’s say, tertiary harmony in general has not been a favorite of my father and mine. We prefer voicings with mixed intervals in them, but if you use some other inversion or some other way of voicing that C7 or C9 chord either as an open structured or a closed structured inversion of some kind. Without just a stack thirds and then you put it over that F base note. It’s a really interesting sound which you have there basically. If we were to count it over the F which you have it’s an F major nine chord suspended. So with an F suspended 4 major nine, or F suspended nine major seven. Now that is another one of those things where the existing Jazz, harmony and chordal theory doesn’t really work for what we are doing. But we still do it anyway. So those are two.
Video: Clare Fischer and Salsa Picante – Como Come!
What are your favorite chords of all time?
It’s hard to put that one into place, but I would have to say that I gravitate because my father got me interested in stacker harmony. That is like harmonizing, because I like this idea of harmonizing melodies in five and six part harmonies. A question I get often asked by students; “How do you harmonize a melodie in a five or six part harmony?” Especially when we are talking about a scale that only has seven notes in it. The answer is you do it pandiatonically or polytonally. So when you’re dealing with pandiatism – or near-pandiatism, right because if you have six out of seven notes in the scale it’s not technically pandiatonic, but it is almost there. If you are harmonizing a melody in six part harmony and you being diatonic about this, or pandiatonic or near-pandiatonic about it, that means like every chord you play of that melody to harmonize that melody has almost every note of the scale in it. So it becomes tricky where you have to try and make it so that the one note that is missing from that six part chord in each one is different from the note that was missing from the last chord. That’s how you get variety out of it. Otherwise it just sounds like you’re revoicing the same harmony. And then in the case of polytonality the boarders are freed out a lot more, because you can get as high as ten part harmony without sounding like a cluster. If you spread the chord out among 3 or 4 octaves, I have been able to get twelve note chords. I actually have used twelve note chords. I can tell you specifically where it was: the last two chords in the ninth movement of my arrangement of “Pictures of an Exhibition” right before the drum solo. I used three stacked full diminished seven chords, a major 7th apart, and then after that I used four stacked augmented triads, a major 7th apart. That’s interesting because that is tertiary harmony there but instead of repeating the notes when you go from one octave to the next, I repeat at the major 7ths instead. By doing that and again because it’s spread out over a number of octaves, it doesn’t sound that thing, it is very thick. I don’t think it gets to the point where it sounds like atonally at that point so polytonality gives you a lot of room for experimentation with getting into seven, eight and nine part harmonies. Ofcourse each note that you add to the harmony becomes exponentially more difficult then to move on to the next chord. If you’re dealing with three part harmonies it is very easy to find a suitable voicing for the next chord. Then you put four part harmonies in it, and it’s not just twice as hard, it’s ten times as hard. At five part harmonies it’s again ten times that difficult because you have ten times as many choices in a sense. Okay, maybe not ten times as many but you see what I’m talking about. Permutationally the options just exponentially increase when you are dealing with this type of harmony, so that’s a general answer to a specific question. What are my favorite chords of all time? They are pandiatonic and polytonal, any of those who are used in very creative ways. I mean I can tell you one chord that always stood out to me. It’s the last chord in my fathers song “Minor Sights”. In that song, he takes a progression that makes an very interesting voicing of a major ninth chord, and he just moves it up. By the time he gets to the last part of the top he’s playing a Gmajor9, but then he hits an E-flat in the base and so if you spell that out, if you try to get that chord a symbol, E-flat is the root, it becomes an E-flat major 7 minus 5 plus 5 plus 9. So that is something that is still spellable using standard theory. However will you get what you’re looking for if you just put it down in front of any keyboard player, and ask him to play? My experience is when I put chord symbols like that in front of any keyboard player they leave out all the extensions that don’t make sense to them, if it’s something they haven’t seen. I can remember so many times when I would just write out, what I considered just a simple basic chord. I’m always using C as the root just for simplicity’s sake, a C major 7 with a raised 5th and a raised 9th. To me that is a very natural sound. Then they see us with the big band and see that chord, and they won’t play the raised nineth. They’ve heared C major 7 with a plus 5, but they’ve never heared one with a plus 5 and a plus 9. So they just don’t play it the way he did. Again it’s not really the chord symbol itself but that G major 9 over the E-flat. The way he got it voiced, and the range that he uses it in, it’s just a really brilliant chord. Also the last five chords of the song. Unfortunately I haven’t looked at the chart in a while so I can’t tell you exactly what’s going on there, but it’s just a very unusual arrangement of chords. This is a very unusual harmonic motion, there’s no II-V-I in there anywhere. But it’s beautiful. So these are the types of things that I love to listen to but it’s also difficult to get other people to listen to it sometimes, because you get people who’s ears are not trained or maybe haven’t done a lot of transcription. I had one guy listen to that chord one time, and he said ‘wow that is so thick, what is that? A diminished chord?’ he figured well it doesn’t sound like a major chord, it doesn’t sound lika a minor chord, so it must be a diminished chord. That’s as far as their training has gone and so when I played the chord for him at the piano, and I showed him and explained him exactly what it was, he looked at me like I was some alien from a different planet. Like, where did you come from? My dad had a wonderful phrase he used to use: “For those who don’t understand no amount of explanation will suffice”. Although as an educator I do try, but I try with the people who do understand. It’s not a question of that they understand everything, but that we are. To demonstrate themselves to have some sort of gift or ability that then I as an educator can work with. To extend their knowledge, in some cases it is not even people who I even think of as students, these are people who are maybe older than me, who may have their own accomplishments in the music industry. I’m giving them a different thing to think about, so it’s almost like you’re peering notes at that point. That’s always fun for me, to being able to explain that to somebody, and then I can see the look on their eyes. It’s like the cartoon, where the lightbulb comes up. They are like ‘wow yeah’ that’s an new idea, I’m going to use that, and it’s in this way that I find that I can help to propagate these ideas, which I attribute to my father and almost nobody else. I’m sure you can, I’m not a music historian. I’m sure if you look around enough you can find some other users, by the combination of all these different ideas put together, in a way they put together, they get the element of creativity. Also this simplicity of the logic you know, because that chord is just a whole bunch of complicated ideas. In the chord is a very simple logic, which makes absolute sense to me. There is a piece that I once had discovered, that dad just had written. He had written a vocal score for one of his original compositions. He had already released it with the Latin Jazz Group, we already released it with the clarinet choir. So we had two different arrangements of this already and now here was a third that I’d found although there were no accompanied rhythms section parts, it was just the vocals. I notice that while the melody was more or less the same, he had altered a few elements. He altered some of the harmonies, he had altered a little bit of the melodic structure, but it was essentially intact. But the middle section, this development section, was completely different than the other two arrangements. I had to deduce chord symbols from this. I had to deduce what he was thinking about so that I could make an accompanied band arrangement to go along with the singers, and when I showed it to the singers, you know what they asked me? ‘What chords are these?’, ‘what are we singing here, because we have nothing to grab onto here?’, ‘all I’m doing is I’m singing the notes that is says on the paper, but I’m not understandig how it fits in.’, ‘look at this, can you tell me what that is?’ and I said yes, like there is one thing were he had a D9 chord but two octaves higher and there was a major7, so it’s almost like he had an A triad over that D7 chord. You know it’s if you just look at that, there is no base note there. All the six part harmonies did not include any base note. They were all harmony notes, but it made perfect sense to me, because I had an idea of why he would have done something that way. It was very simple actually. The baseline was just II-V-I-VI. How common is that? Even when I told him what the baseline was it was just als simple as II-V-I-VI progression, but all the extensions on top of that to get polytonal is a lot for people to wrap their minds around. So they had to go on into the studio, and really just sing the notes only based on the reference page that they had in their hand. Rather than truly understanding how their notes fit into the harmony. That was an interesting experience, but we did it. We got it done.
Which song was that?
Panpipe dance from the vocal album “..and sometimes instruments”.
¡Ritmo! by the Clare Fischer Latin Jazz Big Band won Best Latin Jazz Album at the 2013 Grammy Awards:
Colijn: Today I listened again to your CD “Gedicht Gezongen” [“Poetry Sung” – ed.], and I noticed how much actually is on there and how diverse. And you are working on the sequel now?
Denise: Yes I am working on the second one now, but I don’t know if I will get it as full as this one. Also timewise, this one is about 73 minutes. I didn’t want to have to choose, I just had all these poems – and the music. For example 5 to 6 pieces by Vasalis, that was because I was asked for the literature festival ‘Spraakmakers’ in 2002 here in Utrecht. I started to do this in 2002; that year took a flight – everything having to do with literature or poetry I was asked for. Then I received the request to come and sing 20 minutes of Vasalis. And that were these poems. Someone said to me: “With this you can make 2 CDs!”
Yes, they are all in different atmospheres. One person said: “Oh nice miss Jannah, poems on Jazz.” And I said: “It’s not all Jazz per se, it will be what it will be.” I don’t decide in advance what kind of music it becomes.
Colijn: How did you compose the music, was there pressure by for instance a deadline?
Denise: It went very gently, it started end of 2001. I was in South-Africa, when Hans Beers called – my manager at the time – that a booking was received for literature festival ‘Winternachten’ [Winter Nights] at The Hague. With the request if I could perform four poems, meaning that I had to write the music to them myself.
That put me on this path and that’s what I feel is the interesting thing about all of life. That you get always new impulses – and many times from outside of you. Never before I had thought of putting poetry to music.
You also have to àsk, and that is very important. I had mediated a bit and said a prayer in which I asked if I could be a ‘channel’. Asked for the inspiration and to handle it well and with integrity. Not coming from personal vanity like ‘Look at me!’. But I knew I had to really start out from the poem and to convert that to music. But stay as close as possible to waht the poet would have meant and/or felt. Then I just knew, you have to ask for it at the very beginning and then it will unfold.
Colijn: Is there a difference for you with what you yourself are looking for? Do you have something like: “Thát is where I want to go with my music!”?
Not per se. I found out for myself that I very much like to go with the flow. I just follow my feeling. Something can today come out one way and today another way. I’m not panicking anymore if something has changed the next day. In the beginning you have insecurities, I was a bit insecure. The conservatory has been good for me, but I came there and suddenly had to analyse and identify everything that previously was completely clear for me. If it was listening to the sound I could follow it, but verbally.. Then one time I put Imagine to music, written down what I heard in my head. If you sing what you mean, then it’s always correct.
Kim: By whom have you been inspired?
Denise: I’ve been inspired by so many people. I’m from a very musical family, we sang along everywhere. In church – my father was a vicar. You could better say: by whom have I nót been inspired.
The radio in Surinam plays still a lot of old soul music. There are almost no conversational programmes, but mainly music. From my childhood years I can remember that there was a programme with ‘Dutch Hits’. Also you had gospel, éverything you could hear on the radio in Surinam, and still.
There are zo many different cultural backgrounds in Surinam. Music of African roots, Portugese, Libanese, Jewish etc.
And then you had classical music, where we had to be silent. With other music we sang along and acted crazy. I come from a family with four sisters: we sang everything in parts. Because of my musical background I can anticipate really well now. That’s also true of my sisters – without conservatory education.
It was very good for ear training, while playful.
Two roads away they sometimes threw a party so that you could hear their music. So then we went to stand on the balcony and guessed which song it was. The challenge was to be the first to find the right title. Really a perfect training..
ELLA!, a new show about the legendary singer
Denise Jannah assumes the role of van Ella Fitzgerald: ‘ELLA!’ tells the legendary life of Ella Fitzgerald, the Queen of Jazz.
I feel something in common with Ella, not even only musically, but also regarding a few photos that you see of her. Middle-aged she resembles my grandma of my mother’s side. And Billy Holiday in her good years, with that flower in her hair and a beautiful white long dress, that is my mother. So with those two ladies I have something extra, something familiar in a certain way..
ELLA! in the theatres season 2014 / 2015 : look on Denise Jannah’s concerts page and scroll to the dates of october, november and december.
For the complete interview, and much much more music: become a member of our Online Music Magazine – value 4 euro per month, but ONLY THIS MONTH still for introductory price 2 euro per month!!
Colijn: Ik heb vandaag weer je cd “Gedicht Gezongen” beluisterd, en het viel mij eigenlijk op hoeveel er op staat en hoe divers ook. En je bent nu met de tweede bezig dus?
Denise: Ja ik ben nu met de tweede bezig, maar ik weet niet of ik hem zo vol krijg als deze. Ook qua tijd, deze is iets van 73 minuten. Ik wilde ook niet hoeven kiezen, ik had gewoon al deze gedichten en de muziek ervan. Bijvoorbeeld 5 à 6 stuks van Vasalis, dat was omdat ik een keer gevraagd was voor het literatuurfestival ‘Spraakmakers’ in 2002 hier in Utrecht. Ik begon dit namelijk te doen in 2002; dat jaar nam opeens een vogelvlucht, alles wat met literatuur of poëzie te maken had daar werd ik voor gevraagd. Toen kreeg ik het verzoek om 20 minuten Vasalis te komen zingen. En dat waren deze gedichten. Iemand zei tegen mij: “Hier kan je 2 cd’s van maken!”
Ja, het zijn allemaal verschillende sferen. Iemand zei tegen mij: “Oh leuk mevrouw Jannah, gedichten op Jazz.” En ik zei: “Het is helemaal niet per sé allemaal Jazz, het wordt wat het wordt.” Ik bepaal niet vooraf wat voor muziek het wordt.
Colijn: Hoe heb je de muziek gecomponeerd, was er druk door bijvoorbeeld een deadline?
Denise: Het ging heel geleidelijk aan, het begon eind 2001. Ik was in Zuid-Afrika, toen belde Hans Beers – mijn toenmalige manager – dat er een boeking binnen was gekomen voor literatuurfestival ‘Winternachten’ in Den Haag. Met de vraag of ik vier gedichten kon componeren, maar dat moest ik toen wel zelf op muziek zetten.
Dat heeft mij op dit pad gezet en dat vind ik het interessante aan het hele leven. Dat je steeds nieuwe impulsen krijgt – en vaak genoeg van buitenaf. Ik had nooit eerder gedacht aan poëzie op muziek zetten.
Je moet het ook vràgen, dat is heel belangrijk. Ik had een beetje gemediteerd en een gebed gedaan waarin ik vroeg of ik doorgeefluik mocht zijn. Gevraagd om de inspiratie en er wel heel graag goed en integer mee omgaan. Niet uitgaan van mijn eigen ijdelheid van ‘Kijk mij’. Maar ik wist dat ik echt moest uitgaan van het gedicht en dat om te zetten in muziek. Maar zo dicht mogelijk blijven met wat de dichter/dichteres bedoeld en/of gevoeld zou hebben. Toen wist ik het gewoon, je moet het allereerst gewoon vragen en dan loopt het.
Colijn: Is er voor jou een verschil met waar je zelf naar opzoek bent? Heb je zoiets van: “Daar wil ik heen met mijn muziek”?
Niet perse. Ik heb voor mezelf intussen wel gemerkt dat ik best wel hou van go with the flow. Ik volg gewoon mijn gevoel. Iets kan er vandaag zo uitkomen en morgen zo. Ik raak echt niet meer in paniek als er iets verandert de volgende dag. In het begin heb je best last van onzekerheden, ik was best onzeker. Het conservatorium is goed voor mij geweest, maar ik kwam daar en moest opeens alles wat voor mij volkomen vanzelfsprekend was gaan analyseren en benoemen. Als het in geluid werd omgezet kon ik het volgen, maar verbaal.. Ik heb toen een keer Imagine op muziek gezet, opgeschreven wat ik in mijn hoofd hoorde. Als je zingt wat je bedoelt, dan klopt het altijd wel.
Kim: Door wie ben je geïnspireerd?
Denise: Ik ben door zoveel mensen geïnspireerd. Ik kom uit een heel muzikaal gezin, wij zongen overal mee. In de kerk – mijn vader was dominee. Je kunt beter zeggen door wie ik niét ben geïnspireerd.
De radio in Suriname speelt nog heel veel oude soulmuziek. Er zijn bijna geen praatprogramma’s, maar vooral muziek. Uit mijn kinderjaren kan ik me nog herinneren dat er een programma was met Hollandse hits. Zo had je ook bijvoorbeeld gospel, van alles hoorde je in Suriname op de radio en nu nog.
Je hebt zoveel verschillende culturele achtergronden in Suriname. Muziek van Afrikaanse roots, Portugees, Libanees, Joods etc.
En dan had je nog de klassieke muziek, waarbij we stil moesten zijn. Bij andere muziek zongen we mee en deden we gek. Ik kwam uit een gezin met 4 zusjes. We maakten alles meerstemmig. Vanwege mijn muzikale achtergrond kan ik nu goed anticiperen. Dat geldt ook voor mijn zusjes, zonder conservatorium.
Het was heel goed voor gehoortraining, spelenderwijs.
Twee straten verder werd wel eens een feest gegeven waarbij je de muziek heel goed kon horen. Daarbij gingen we op het balkon staan en raden welk lied het was. Het was de bedoeling dat je het als eerste raadde. Echt een perfecte training..
ELLA!, een nieuwe voorstelling over de legendarische zangeres
Denise Jannah kruipt in de huid van Ella Fitzgerald: ‘ELLA!’ vertelt het legendarische leven van Ella Fitzgerald, de Queen of Jazz.
Ik heb iets met Ella, niet eens zozeer alleen maar muzikaal, maar ook op een aantal foto’s die je van haar ziet. Van middelbare leeftijd, heeft veel weg van mijn grootmoeder van mijn moeders kant. En Billy Holiday in haar goede jaren, met die bloem in het haar en een mooie witte lange jurk, dat is mijn moeder. Met die twee vrouwen heb ik dus iets extra’s, iets vertrouwds op een bepaalde manier..
ELLA! te zien in de theaters seizoen 2014 / 2015 : kijk op de website van Denise Jannah bij concerts en schuif naar de data in oktober, november en december.
Voor het complete interview, en nog veel meer muziek: word lid van ons Online Music Magazine – waarde 4 euro per maand, maar ALLEEN DEZE MAAND NOG voor introductieprijs 2 euro per maand!!
Colijn: I brought the CD ‘First Time Out’ by Clare Fischer.
Cor Bakker: His first LP is great, definitely – that one changed my life! That sounds like a religious experience, and it almost was! When I studied at the conservatory of Amsterdam, in 1980, I followed classes by Niko Langenhuijsen. I liked him as a teacher, because he always knew how to inspire me, when I was stuck at a project. There comes a time in the creative process, when you can’t make any progress anymore. That’s when you need someone who gives you new material to work with. Niko used to give me new articles and advices. Like: ‘Just let it rest for a whole week!’ Because I also could be way to bizzy, in the unhealthy way. He once gave me the first LP by Clare Fischer: ‘First Time Out.’ When I started listening, I wasn’t that blown away, until song number 8: ‘I Love You’ came on! I heard his solo, and I felt like I had found myself! That may sound weird, and maybe even a little arrogant, because Clare is amazing of course. But the way he played, was how I had heard music in my head for over years. I only had never been able to get it out like that, while I had listened to real heroes, like Oscar Peterson en Chick Corea. Nobody could affect me like Clare Fischer did.
Colijn: Louis van Dijk is also a youth hero or yours, right?
Cor Bakker: For sure! He eventually made me choose for work in the music business. I didn’t know what I wanted when I was 17 years old. I knew I wanted to do something with music, but I didn’t have the confidence at all. In high school I was the only one interested in music, and only our music teacher believed in it. At home nobody played an instrument, except for me. My brothers thought it was horrible noise haha. Still music was my biggest ambition, I didn’t want to do anything other in life. My music teacher told me to go visit Louis van Dijk. He said that Louis (my hero) would be able to convince me of my own talent. He offered me a great chance by arranging an appointment with Louis. Nervously I went, and showed Louis my skills. After 10 minutes of playing the piano Louis said: ‘You’re from Amsterdam right? I’m too, and I can tell you in your own language that you’re a complete idiot if you’re not gonna work as a musician! You need to apply to the conservatory, immediately!’
Well, he couldn’t be any clearer, and I’ve been playing with him for 15 years now. Together we produced: ‘… visits Cor Bakker’, a television show for channel MAX. In this show I have different big names from the Dutch music business over, to interview them.
Colijn: Do you think music, like Clare Fischer’s, could be able to reach more people and get more and more public by using the right marketing?
Cor Bakker: I’m afraid not. A statement by Clare says: ‘You can’t hear what you can’t understand.’ I really like his point of view. It’s because you need well developed hearing to appreciate this kind of music. I don’t think it will be music for a bigger audience with what kind of marketing so ever. While I find the music that Fischer creates actually very accessible. But I just don’t think that it’s possible for everyone to like it. Tastes differ, and that’s a good thing! That way this music stays an exception, like high cuisine.
Colijn: What were you looking for while composing your own pieces for ‘Elettra’ and ‘Elettra II’?
Cor Bakker: I actually don’t feel like a composer at all, I’m not like that. Sometimes I just write down small ideas, and I’ve always dreamed of touring Italy with a trio. Nienke felt that I had to do that, but I always postponed it. Eventually she just booked the tickets and that way forced me to write. I had only two weeks left, and had nothing done. Well the panic had started. Nothing was good enough, I threw every idea away, until I arrived in Italy. At the Bed & Breakfast room they had a very small piano. So I locked myself up, three days before the guys would be there, and I finally wrote 18 pieces. Do you recognize it too, that writing under pressure gives you some kind of a ‘writingboost’? I do really like playing in a trio by the way!
Read more? Listen to a track of Cor’s newest cd ‘Elettra II’? Read the complete interview in our Online Music Magazine! Try it out – now for only 2 euros!
Colijn: Ik heb de plaat ‘First Time Out’ van Clare Fischer meegenomen.
Cor Bakker: Deze plaat heeft mijn leven veranderd. Dat klinkt als een religieuze ervaring, en dat was het ook bijna. We gaan terug naar 1980, toen zat ik op het conservatorium in Amsterdam en had ik les van Niko Langenhuijsen. Ik vond hem een hele goede docent, want hij was elke keer weer in staat om mij een muzikale injectie te geven. Je kent het wel, je zit in een creatief proces, en om de drie maanden was je weer gegroeid. Op zo’n moment kon je eigenlijk niet verder, zat je tegen je eigen plafonnetje aan. Dan heb je dus iemand nodig die je een injectie geeft, met een boekje of een oefening, een (in die tijd) cassette bandje of een LP. Soms zei hij zelfs: ‘Doe eens een week niks.’ Dan was ik, dag en nacht te fanatiek bezig in een soort overspannenheid. Op een gegeven moment kwam hij met de plaat ‘First Time Out’ van Clare Fischer aan. Dus heb ik die plaat gedraaid.. Nah, wel aardig, maar ik kon er niet zo heel veel mee. Tot ik nummer 8 ‘I love you’ hoorde!
Die solo die Clare daar speelt, dat was bijna een soort religieuze ervaring. Ineens zeiden mijn oren: ‘Ja maar wacht eens even, dit ben ik!’ Dat klinkt heel raar, misschien bijna arrogant want Clare is natuurlijk geweldig, maar zoals hij speelde en klonk, dat hoorde ik al jaren in mijn eigen hoofd, alleen komt het er niet uit! Ik had al een hoop geluisterd, Oscar Peterson, Chick Corea, dat zijn zeker echte helden. Toch raakte dat mij allemaal niet zo als Fischer.
Colijn: Louis van Dijk is toch ook een soort jeugdidool voor jou?
Cor Bakker: Ja zeker, die heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik de muziek in ben gegaan. Ik wist op mijn zeventiende niet wat ik wilde. Nou ja, ik wist wel dat ik absoluut de muziek in wilde, maar ik had totaal geen zelfvertrouwen. Op de middelbare school was ik de enige die met muziek bezig was, alleen de muziekleraar had er vertrouwen in. Ook thuis werd geen muziek gemaakt, en mijn broers vonden het altijd rotherrie haha. Dus ik moest echt tegen een bierkaai vechten, maar ik had geen idee wat ik anders met mijn leven wilde doen, muziek was mijn grootste ambitie. Toen zei mijn muziekleraar dat ik naar Louis van Dijk moest gaan. Hij dacht dat Louis, mijn idool, mij wel zou kunnen overtuigen van mijn talent. Dus die leraar had een afspraak met Louis geregeld, zodat ik de kans kreeg om hem mijn spel te laten horen. Ik ben daar met knikkende knieën heen gegaan, in afwachting van een eerlijk oordeel van Louis. Na tien minuutjes voorspelen zei hij: ‘Nou wacht maar, ik heb het wel gehoord. Je bent een Amsterdammer hè? Ik ook, en ik kan je in je eigen taal vertellen dat je een lul bent als je niet de muziek in gaat. Je moet je onmiddellijk gaan aanmelden bij het conservatorium, en we komen elkaar wel weer tegen later!’ Duidelijker kon ik het niet horen, en inmiddels speel ik al vijftien jaar met hem samen. Ook hebben we ‘Cor Bakker ontvangt..’ geproduceerd voor omroep MAX.
Colijn: Zou de muziek van bijvoorbeeld Clare Fischer een grotere doelgroep kunnen bereiken met meer marketing? Hoe denk jij daarover?
Cor Bakker: Ik ben bang van niet. Clare gebruikte de uitspraak: ‘Je hoort wat je begrijpt.’ Dit vind ik een hele mooie tegeltjeswaarheid, want je moet toch een soort van geoefend gehoor hebben als je deze muziek wilt kunnen waarderen. Ik denk dat het nooit muziek voor een groot publiek zal worden, wat voor marketing je er ook tegenaan gooit. Terwijl Fischer, naar mijn idee, dingen heeft gedaan die heel toegankelijk zijn. Toch denk ik dat het niet bij iedereens smaak aansluit, en dat is misschien juist wel goed. Zo blijft het toch een beetje een elitair, in de goede zin van het woord.
Colijn: Waar heb je zelf naar gezocht met je eigen stukken op ‘Elettra’ en ‘Elettra II’?
Cor Bakker: Ik voel mij eigenlijk helemaal geen componist, dat vind ik een veel te groot woord. Ik heb wel eens ideetjes en die ik dan opschrijf, en het lijkt mij ontzettend leuk om met een trio door Italië te toeren. Nienke vond dat ik dat dan ook moest doen, maar dat heb ik steeds uitgesteld. Uiteindelijk had ze de tickets geboekt en toen moest ik toch echt gaan schrijven. Ik had nog maar 2 weken en had nog helemaal niks uitgevoerd. Nou dan komt de paniek, op zo’n moment moet je je ideeën daadwerkelijk uit gaan werken. Ik gooide alles weg, vond niks goed genoeg, totdat ik in Italië kwam. Bij het Bed & Breakfast hadden ze een heel klein salonvleugeltje in de kamer staan. Toen heb ik mezelf opgesloten, drie dagen voordat de jongens eraan zouden komen, en daar heb ik achttien stukken geschreven. Herken je dat, die schrijfkick? Nou dan worden er knopen doorgehakt. Ik vind in een trio spelen toch wel heel fijn hoor!
Meer lezen? Een stuk van Cor’s nieuwste cd ‘Elettra II’ beluisteren? Het hele interview staat op ons Online Music Magazine! Probeer het uit – nu voor maar 2 euro!
Last weekend Colijn played during the premier of Haydn’s Schöpfung reloaded (II) with the Robert Schuman Choir, all in new arrangements by Martin Folz & Camille Kerger.
A few photos (copyright: Paulo Lobo/Kinneksbond):
Here some of the enthousiastic reviews:
Simone Frank War en ganz flotten Konzert 🙂
Jean Wagner Super Concert … Dat war exceptionnel!
Georges Neuen
Ech war begeeschtert vun deem Concert. Genial musikalesch Arrangementer mat fir Hayden ongewéinlech Instrumenter. An déi flott stëmmlech a capella Einlagen. Maacht esou weider- Den 3ten Deel kommen ech och lauschteren. Wéini kënnt eng CD iwwert “D’Schöpfung” Reloaded??
(NL) Ik was erg enthousiast over het concert. Geniale muzikale arrangementen, met voor Haydn ongewone instrumenten. Daarbij toffe stemmige ingevoegde a capella stukken. Ga zo door! Het derde deel kom ik ook luisteren. Wanneer is de CD te verkrijgen?
(EN) I was very excited about the concert. Brilliant musical arrangements, with for Haydn unusual instruments. There were great pieces of a capella as well. Keep it up! I will attend the third part too. When can we get the CD?
Listen here:
17. Und Gott Schuf Grosse Walfische – Arranged by Martin Folz & Camille Kerger
Mensch – Arranged by Martin Folz & Camille Kerger
Let us know what you think in the comment box below.
Also share this great music with your friends by clicking the Facebook or Twitter button!
colijnbuismusic 